Thursday, June 28, 2007

1. kafli

Hann hringdi í verktakann til að athuga hvernig málum miðaði.
"Vel", sagði verktakinn. "Þessir Pólverjar eru alveg ótrúlegir. Eftir að þeir mættu á svæðið hefur þetta rokgengið."
Hann beið með að segja frá því að hann væri kominn til landsins, hefði lent í Keflavík kvöldið áður. Fyrst vildi hann fá mjög nákvæmar upplýsingar um húsið og hversu raunhæft væri að það yrði tilbúið, með öllum þeim breytingum sem hann hafði farið fram á, á tilsettum tíma. Hann spurði um hitt og þetta og fékk svör sem hann ætlaði að sannreyna þegar hann mætti á svæðið skömmu síðar. Ef eitthvað af því sem verktakinn sagði stóðst ekki fengi hann að fjúka. Hann lauk samtalinu með því að segja: "Heyrðu, þetta er flott. Við sjáumst svo bara eftir smá."
"Eftir smá?"
"Já. Ég er á landinu. Er bara rétt ókominn til þín." Svo lagði hann á. Jeppinn ók sem leið lá í gegnum Garðabæ áleiðis í Hafnarfjörð.

Þetta leit nokkurn veginn út eins og um var rætt, engin ástæða að reka neinn. Ekki enn að minnsta kosti. Hann gekk að stóra stofuglugganum og leit út. Þar var ennþá ekkert nema mold og drulla og í jaðri eignarinnar stóð lítil grafa með áföstum höggbor. Þarna var klöpp sem þurfti að mölva. Einhvern tíma, sem allra fyrst, yrði þetta glæsilegur garður.
"Af hverju er enginn sestur upp í skrýmslið og byrjaður að höggva?"
"Það er enn of dimmt. Og svo höfum við fengið kvartanir frá nágrönnum og megum ekki byrja fyrr en eftir 10. Það eru víst ungabörn í grenndinni."
Honum var litið upp í húsið sem stóð fyrir ofan. Þar í kjallaraglugga sat náungi og pikkaði á tölvu. Sá leit upp og þeir horfðust í augu um stund. Því næst leit kjallarabúinn aftur á skjáinn sinn og hélt áfram að skrifa.
"Skyldi helvítið vera að skrifa um mig? Ég má ekki láta mitt fólk vinna í garðinum mínum og höggva í sundur helvítis klöppina svo hann fái frið til að skrifa einhvern óþverra um mig. Honum finnst örugglega lítið til mín koma. Húkir í þessari kjallaraholu og skrifar. Blótar mér í sand og ösku, kallar mig nýríkan skíthæl. Ef hann bara vissi. Ef hann bara vissi..."

Nú styttist óðum í jólin og þá fengi konan að afhjúpa pakkann, þessa veglegu jólagjöf sem hann ætlaði að gefa henni. Ennþá vissi hún ekki neitt. Hún hafði oft talað um hvað það væri gott að hafa sitt eigið afdrep þegar þau dveldu á klakanum. Sú yrði aldeilis hissa. Hann gekk frá glugganum, tók upp símann. Dagurinn var byrjaður og hann hafði ekki meiri tíma í hangs.
"Ég treysti þér fyrir því að allt sé tilbúið þann tuttugasta. Við komum heim þá og brunum beint af vellinum hingað. Þá verðið þið að vera farnir með ykkar dót, búið að þrífa pleisið og mubblur komnar á sinn stað. Er það ekki málið?" Hann klappaði verktakanum á öxlina.
"Jú, það hefst alveg. Ég hef séð það svartara en þetta, við náum þessu alveg á þessum tíma."
"Það er gott. Mjög gott."
Svo var hann rokinn.

2. kafli

Hún var í símanum að spjalla við mömmu sína. Stelpan þeirra hafði átt erfitt flug og það var fyrst núna, þar sem þau óku Reykjanesbrautina að hún lognaðist út af í aftursætinu og lá þar eins og skotin. Konan hans hafði varað hann við að gefa henni of mikinn sykur þegar þau biðu í bisness lunganu á Heathrow, sælgætið myndi pottþétt æsa barnið upp og þau ættu allt flugið eftir. Hann hafði þóst taka tillit til þess, en blikkaði dóttur sína í laumi og gaf henni nýjan og nýjan bita þegar konan sá ekki til.

Örvandi áhrifin létu ekki á sér standa. Stelpan varð eins og andsetin þegar þau höfðu komið sér fyrir í vélinni, gat engan veginn setið kyrr alla leiðina heim, öskraði og gólaði, hoppaði og hljóp um algerlega hamslaus. Á endanum voru þau beðin um að færa sig í laus sæti aftur í almenningi, eftir að einn af bisness klassa farþegunum, sem hugðist nota tímann í undirbúning fyrir mikilvægan fund, kvartaði pent yfir hávaðanum. Hann reyndi eins og hann gat að róa dóttur sína en á endanum var það konan hans sem gafst upp og fór með hana aftar í vélina. Þar voru aðeins tvö sæti laus svo hann sat áfram á sínum stað.

“Hvað sagði mamma þín?” Hann var mest hræddur um að einhver annar en hann myndi klikka og missa út úr sér leyndarmálið. Það yrði svo ömurlegt eftir alla vinnuna sem hann hafði lagt í þetta. Það var einmitt sérstaklega tengdamamma sem væri vís til að klúðra þessu. Hann hafði alvarlega hugleitt að segja henni ekki neitt, en hún var farin að undirbúa heljarinnar VELKOMIN HEIM málsverð svo hann neyddist til að láta hana vita að þau kæmu ekki í mat.
"Allt fínt. Hún er búin að elda einhverja veislumáltíð fyrir okkur."
Gat það verið að kellingarbeyglan hefði misskilið hann? Eða var hún miklu betri plottari en hann hafði grunað? Alla vega var ljóst að ef hún var að elda, yrði sá matur ekki étinn fyrr en sem afgangar daginn eftir.

Í stað þess að aka Reykjanesbrautina áfram til Reykjavíkur beygði hann inn í Hafnarfjarðarbæ. Hann átti von á því að hún myndi spyrja hvert þau væru að fara, en af einhverjum ástæðum sagði hún ekki neitt og horfði út um gluggann eins og ekkert væri sjálfsagðra. Vissi hún eitthvað? Vissi hún allt? Hafði mamma hennar sagt eitthvað? Þau óku loks inn litlu götuna þar sem húsið stóð. Hann lagði bílnum og drap á honum. Þá fyrst var eins og konan rankaði við sér.
"Bíddu... hvar erum við?"
"Heima."
Hún horfði spurnaraugum á hann.
"Þetta er smá svona... fyrirfram jólagjöf til þín. Komdu út. Stelpan sefur, ég ætla að sýna þér gjöfina þína."
Hún var engan veginn að ná því sem hann var að segja. Hún opnaði bílhurðina treglega og elti hann hægt upp tröppurnar að útidyrunum.
"Hvað ertu að gera? Hvað er þetta?"
"Bíddu róleg." Hann dró upp lykil, opnaði hurðina og gekk inn. Hún fylgdi honum varlega.
"Þú ert búin að tala svo oft um okkar eigin stað hér heima. Þannig að ég keypti þetta og lét útbúa það að okkar þörfum. Þetta verður heimilið okkar hér á Íslandi." Konan gapti. Hann hafði sannarlega komið henni í opna skjöldu með útspili sínu.

3. kafli

Þau sátu í rauðu leðursófasetti á neðri hæðinni og drukku hvítvín. Barnið var komið í rúmið, sú stutta hafði ekki rumskað þegar hún var færð þangað upp og háttuð. Konan hafði ekki sagt mikið, en hann skrifaði það á hve hissa hún hlaut að vera. Hann hafði náð henni. Það var fátt betra en plott sem gekk fullkomlega upp. Hann brosti til hennar, nú var kominn tími á frekari viðbrögð, eitthvað aðeins meira en gapandi undrun.
"Jæja," sagði hann. "Og hvernig líst þér á? Ertu í sjokki?"
Hún brosti.
"Það má eiginlega segja það."
Hún leit í kringum sig. Stofan tók yfir hæðina en í einu horninu var búið að afmarka eldhús með hálfveggjum og í miðju þess var falleg eyja fyrir hvers kyns matseld. Henni fannst eins og hún hefði séð þetta einhvers staðar áður en kom ekki fyrir sig hvar.
"Þetta er vissulega fallegt hús. Var þetta svona?"
Hann hló.
"Nei vina mín. Þetta var sko ekki svona. Það er ýmislegt búið að ganga á, búið að brjóta niður og breyta. Þetta rými hérna var upphaflega 4 herbergi. Mjög þröngt og lokað. Mjög ljótt. Ég fékk arkitekt til að breyta þessu. Lét hann hafa myndir sem sýndu hvernig ég hafði hugsað mér þetta. Til að gera þetta töff og meira í okkar stíl."
Hann kláraði úr hvítvínsglasinu.
"Og nú er bara það besta eftir. Ég get ekki beðið með það lengur. Komdu upp, sjáðu hvað ég er búinn að gera."
Hún brosti yfir ákafanum í honum.
"Þú búinn að gera? Gerðir þú eitthvað?"
"Nei, ég meina... lét gera. Fyrir þig."
Hann leiddi hana upp stigann, hljóp við fót, svo spenntur að hann var að springa. Fyrr um kvöldið, þegar þau fóru með dótturina upp í herbergið sem ætlað var henni, var konan hans næstum búin að opna lokaða hurð á ganginum. Honum tókst að stöðva hana í tæka tíð. Þar fyrir innan leyndist svefnherbergi þeirra sem yrði opinbert með meira pompi og prakt. Hvítvínsflaskan var tóm og nú var sú stund runnin upp.

Gler, gler, gler, allt í gleri. Hún stóð og horfði. Á gler. Meira að segja rúmið var gegnsætt. "Er það líka úr gleri?" spurði hún.
"Nei nei. Engar áhyggjur. Þetta er plast."
Hann horfði á hana hróðugur. "Þemað hérna inni er alveg eins og í blaðinu. Manstu, blaðið sem þú varst að skoða einhvern tíma. Finnski gaurinn. Þú varst svo hrifinn af þessu. Ég tók greinina þegar þú sást ekki til og sendi arkitektinum hana. Sagði honum að ég vildi hafa þetta nákvæmlega svona!"
Hann hló. En eins mikið og hún hafði talað um þetta helvítis glerherbergi í blaðinu þá virtist hún ekki alveg í skýjunum. Ekki jafn yfir sig glöð og hann hafði gert ráð fyrir. Og hún gat fjandakornið ekki verið endalaust hissa. Bara hissa og ekkert annað.
"Hvað? Er þetta ekki alveg eins? Því ef það er eitthvað ekki eins og það á að vera, þá breytum við því á nóinu. Ég fæ einhvern í það á morgun og það verður klárt fyrir jól. Ekki málið! Þetta er nú einu sinni gjöf til þín."
"Nei, veistu, þetta er bara held ég... alveg eins. Nákvæmlega eins. Nema..."
"Nema hvað?"
"Nema herbergið sjálft. Það er svolítið skrýtið að sjá þetta gler hérna inni. Svolítið eins og að troða manneskju í alltof þröng og lítil föt... þetta er fallegt herbergi."
"En alltof lítið? Djöfullinn. Ég var einmitt að velta fyrir mér að brjóta þennan vegg hér til að stækka það."
Hún gekk til hans og faðmaði hann.
"Elskan. Þetta er bara rugl í mér. Maður þarf bara að venjast þessu."
"Venjast þessu? Þú veist ekki einu sinni hvernig þetta var áður, svo ég sé ekki alveg hverju þú þarft að venjast."
"Þetta er ótrúlega flott. Og alveg eins og í blaðinu. Takk fyrir mig. Það er ekkert smá sem þú ert búinn að hafa fyrir þessu, ég veit það. Og þetta er alveg æðislegt. Fyrirgefðu ef ég er eitthvað leiðinleg. Ég er bara soldið búin á því eftir ferðalagið. Og hvítvínið slökkti endanlega á mér. Ég er samt alveg til í að prófa hvað þetta fína plastrúm þolir áður en ég lognast út af."
Hún kyssti hann. Hvítvínið hafði síður en svo slökkt á honum og hann ýtti henni á tempur dýnuna á gegnsæju fletinu og lagðist ofan á hana. Þau voru komin hálfa leið með að rífa hvort annað úr fötunum þegar skyndilega heyrðist hávært öskur úr barnaherberginu.

Þau ruku framúr og inn til stelpunnar. Barnið stóð í rúminu sínu og grét.
"Hvað er að ástin mín?"
"Kallinn. Það var kall í glugganum og hann horfði svo grimmilega á mig." Hann gekk út að glugganum sem sneri í sömu átt og stofuglugginn fyrir neðan. Þar var ekkert að sjá. Ósjálfrátt leit hann upp í kjallaraíbúðina. Þar voru öll ljós slökkt og ekkert lífsmark að sjá.
"Þig hefur bara verið að dreyma vina mín. Hér er enginn kall. Kannski að þetta hafi bara verið jólasveinninn."
"Nei. Þetta var ekki jólasveinninn. Þessi kall var vondur."

4. kafli

Það var ekki til kaffi. Á eldhúsbekknum stóð silfurgrá maskína sem átti að hella sjóðheitu og nýmöluðu í bollann hennar, ef hún aðeins ýtti á lítinn takka. En það hafði láðst að kaupa baunir og þrátt fyrir að vel væri liðið á kvöld var hún gjörsamlega að farast úr kaffiþorsta. Maðurinn hennar yrði líklega eitthvað frameftir í vinnunni. Það var ekkert öðruvísi hér en úti. "Það þarf að hafa fyrir því að koma þessu í hús", var hann vanur að segja og hún var fyrir löngu búin að sætta sig við að vera ein heima með stelpuna á kvöldin. Sú stutta svaf uppi. Engin illileg andlit á glugganum að hræða hana nú eins og í martröðinni nóttina áður. Það hafði tekið nokkra stund að róa krakkann, en eftir að þau tóku hana inn til sín og leyfðu henni að liggja á milli, festi hún fljótlega svefn og svaf vært til morguns.

Út um eldhúsgluggann sá hún mann sitja í íbúðinni fyrir ofan garðinn. Hann var greinilega með borð við gluggann, sat þar og virtist vinna á tölvu. Klukkan var orðin dónalega margt, en þessi maður var á fótum. Og hún var jú nýi nágranni hans og gæti kynnt sig um leið og hún fengi lánað kaffi. Þetta tæki enga stund svo hún þurfti ekki að hafa áhyggjur af krakkanum. Hún opnaði hurðina út í garð og gekk yfir freðna moldina. Það var engin dyrabjalla svo hún bankaði. Til dyra kom maður á hennar reki. Ljóshærður með skegg. Þreklega vaxinn.

"Sæll. Hérna... þetta er soldið... ég er nýi nágranni þinn. Bý hérna fyrir neðan."
"Já. Einmitt.”
"Þannig er að ég er bíllaus, dóttir mín er sofnuð og og mig vantar svo kaffi. Ekki geturðu lánað mér í eins og eina lögn?"
Hann sagðist eiga kaffi og bauð henni inn í afar litla en snyrtilega íbúð. Inni var rökkvað, eina ljósið var í eldhúsinu þar sem hann hafði einmitt setið þegar hún kom auga á hann. Á litlu tréborði við gluggann var tölvan sem hann vann á. Úr græjum inni í stofu barst klassísk tónlist á lágum styrk.

Hann fór í hornskápinn til að finna kaffi. Hún gætti þess að líta ekki á skjáinn á tölvunni þótt hana dauðlangaði til þess. Í staðinn var henni litið út um gluggann og sá stofuna sína blasa við. Henni brá.
"Vá. Þú sérð ansi vel inn til okkar."
"Já ég get það, ef ég vil. Þið ættuð kannski að fá ykkur gluggatjöld. Þetta eru stórir gluggar. Fallegur þessi rauði litur á sófasettinu. Er þetta leður?"
"Já, þetta er leður. Held ég. Lítur alla vega þannig út."
"Þetta eru ansi glæsileg híbýli. Ég vinn heima, sit hér við gluggann og hef ekki komist hjá því að sjá hvernig framkvæmdum hefur miðað áfram. Búið að brjóta niður marga veggi. Heilmikil læti."
"Þú hefur vonandi fengið vinnufrið."
"Já já. Það var helst að höggborinn sem þeir notuðu til að brjóta klöppina hafi skapað hávaða. Reyndar alveg rosalegan hávaða. Frá morgni til kvölds. Í nokkra daga."
Hún vissi ekki almennilega hvað hún átti að segja. Hann hélt áfram.
"Þetta var fallegt grjót. Frá ákveðnu sjónarhorni var það alveg eins og andlit. Andlit greypt í stein. Mjög sérstakt. En það þurfti víst að fara geri ég ráð fyrir. Þið ætlið að gera garð, er það ekki?"
"Jú. Það á að koma pallur og eitthvað fleira."
Hún sneri umræðunni annað.
"Hvað gerirðu?"
"Ég skrifa."
"Enn spennandi. Hvað þá helst?"
"Hitt og þetta. Aðallega er ég að skálda einhverja vitleysu."
"Þú inspírerast kannski af útsýninu," sagði hún óvart. Hún ætlaði engan veginn að ýja að því að hann væri að hnýsast um þau, en hún var óneitanlega fegin því að hafa komið eftir kaffinu og séð með eigin augum hvað hún var berskjölduð bak við stóra gluggana í húsinu sínu.
"Já. Ég geri það. Vissulega." Hún bjóst við að hann bætti einhverju við, eða gæfi til kynna með einhverjum hætti að hann væri að grínast, en hann þagði og breytti ekki svip. Hann hélt á plastpoka og í hann hafði hann sett kaffibaunir.
"Hér eru baunir. Ég er ekki með vél sem malar sjálf eins og þið, en ég kaupi alltaf baunir. Kaffið er miklu betra þannig. Nýmalað."
Hún tók við pokanum og þakkaði fyrir. Hann sagði henni að vera óhrædd við að banka upp á ef hana vanhagaði um eitthvað. Sumt ætti til að gleymast þegar maður stæði í flutningum. Þegar hún lokaði garðhurðinni á eftir sér horfði hún uppeftir og sá að maðurinn var aftur sestur og virtist önnum kafinn. Hvað skrifa svona menn, hugsaði hún. Inni var kyrrt og hljótt. Stelpan virtist ennþá sofa vært.

5. kafli

Ef hann fengi að ráða þá myndu þau eyða öllum jólum í London. Hann hafði aldrei skilið hvað konan átti við með því að það væri svo gott að vera heima með fjölskyldunni á þessum tíma. Hverju væru þau sosum að missa af? Hann hafði þó hingað til látið þetta eftir henni, það var jú hún sem samþykkti að búa með honum úti megnið af árinu. Hann var ánægður með húskaupin. Þannig gátu þau verið meira út af fyrir sig og þurftu ekki að búa hjá tengdó eins og áður. Það breytti því þó ekki að aðfangadagskvöldinu var eytt þar. Það sem hann lagði ekki á sig fyrir konuna sína.

Allar gjafirnar undir trénu, flestar auðvitað merktar dóttur þeirra, voru komnar úr umbúðunum, og tengdamamma hafði lokið jólakortaupplestrinum. Það var ein af þessum leiðindarhefðum sem þurfti að halda. Bunkinn sem safnast hafði saman var dreginn fram og svo var hvert kortið tekið upp, eitt í einu, og lesið upphátt. Þetta gat tekið óratíma, því þótt sjálfum þætti honum tengdaforeldrarnir ekki skemmtilegir var endalaust af fólki sem sendi þeim kveðju um jól. Og svo voru það allar myndirnar af frænkunum og frændunum og "Enn hvað þau eru orðin stór," og "Gvuð, hvað hann er sætur sá litli" og allt það.

Tengdapabbi var nú lagstur í sófa með bók. Konan og tengdamamma sátu í eldhúsinu og spjölluðu. Sú stutta var enn vakandi. Hún sat á stofugólfinu með dúkku sem hún fékk í jólagjöf einhvers staðar frá. Dúkkan gat talað, sagði trekk í trekk, aftur og aftur sömu setningarnar. "Ég elska þig." "Ég er svöng." "Ég er þreytt." "Ég elska þig." "Ég er svöng." "Ég er þreytt." "Ég elska þig." Ótrúlegt hvað þessar saklausu setningar gátu farið að hljóma óhugnanlega þegar þær voru endurteknar í þessum vélræna mónótón. Hann var eirðarlaus. Honum leiddist, hafði aldrei haft gaman af bókarlestri og nú var einhvern veginn ekkert að gera.

Hann var á leiðinni inn á klósett þegar hann greip setningu úr samtali mæðgnanna. Það var tengdó sem talaði:
"Já, það er alltaf gott að eiga góða nágranna..."
Hann hætti við að pissa og steig í staðinn inn í eldhús.
"Nágranna? Hvaða nágranna?"
"Við vorum að tala um nágrannann ykkar. Þennan sem lánaði ykkur kaffi."
"Ég vissi ekki af því. Hver lánaði okkur kaffi?"
"Náunginn í íbúðinni fyrir ofan garðinn. Sagði ég þér ekki frá því? Ég fór til hans og fékk lánað kaffi."
"Nei. Þú sagðir mér ekki frá því. Og?"
"Og ekkert. Hann virkaði bara nokkuð indæll. Benti mér á að setja gluggatjöld fyrir stofugluggann hjá okkur. Það sést svo vel frá glugganum hans inn til okkar. Þar situr hann og skrifar."
"Hvað er hann að skrifa?"
"Ég veit það ekki. Hann sagðist vera að skálda einhverja vitleysu. Já, og svo sagði hann að við værum inspírasjón fyrir hann..." Hún flissaði. Var orðin aðeins kennd af rauðvíninu og virtist ekki kippa sér upp við það að nágranni þeirra væri að gægjast á gluggana þeirra og jafnvel skrifa um það sem hann sá.
"Ég hef séð hann sitja þarna við gluggann. Og satt að segja lýst mér passlega vel á hann. Veistu eitthvað hvað hann heitir?"
"Nei. Við kynntum okkur ekki með nafni. Ætli hann heiti ekki einhverju ættarnafni. Er það ekki dæmigert fyrir svona skáldaspírur. Hann átti alla vega frábært kaffi. Ómalað."

Löngu síðar um kvöldið, þegar heim var komið, og bæði konan og barnið voru komnar í bælið, settist hann við tölvuna og fór á netið. Hann leitaði í þjóðskránni til að athuga hver væri skráður íbúi kjallarans. Samkvæmt hagskýrslum átti enginn heima þar, en á efri hæðinni bjó ungt par með lítið barn. Hann stóð upp og leit út um gluggann. Það var ekkert lífsmark í kjallaranum. Rauð jólasería lýsti í forstofuglugga, annars ekkert ljós, ekkert líf. Jólanótt var gengin í garð.

6. kafli

Ef hann beit eitthvað í sig var hann ekki fús að sleppa takinu. Hann hafði komist jafn langt og raun bar vitni á mikilli þrjósku og leit á hana sem einn af sínum helstu kostum. Og nú vildi hann komast að því hver þessi rithöfundur var, þetta skáld sem sat fyrir honum. Því þetta hafði hann bitið í sig líka: Honum fannst þessi maður sem sat í glugganum fyrir ofan húsið þeirra sitja um sig og fjölskyldu sína, fylgjast með hverri hreyfingu. Á einhvern undarlegan hátt stóð honum ógn af nágrannanum.

Hann gat engan veginn tengt uppnám dóttur sinnar fyrstu nóttina við þennan mann, samt kenndi hann skáldinu um atvikið. Það hljómaði fáranlega en þannig leið honum. Og þegar konan hans talaði um hve vel sæist inn til þeirra frá eldhúsglugganum, stóð honum ekki á sama. Allar búðir voru að sjálfsögðu lokaðar og því fékk hann að láni hjá tengdó gluggatjöld fyrir gluggana, brún að lit, þykk og þung og í engu samræmi við mínímalískan innanhússtílinn sem hann hafði lagt svo mikla áherslu á að fá í gegn. Hann hafði alls ekki hugsað sér að setja eitthvað fyrir þessa glugga, þeir áttu að fá að njóta sín og hleypa tærri birtunni inn í stofuna. En eins og málum var háttað vildi hann vera viss um að þegar dregið væri fyrir, þá væri hann og fjölskyldan út af fyrir sig og í friði fyrir hnýsnum augum fólks í næstu húsum. Konunni fannst þetta óþarfa fyrirhöfn.

"Ég skil ekki alveg þetta stress," sagði hún. "Þetta er ósköp venjulegur maður sem vinnur heima hjá sér, eins og margir í hans stétt og glugginn hans snýr óvart til okkar. Hann er ekkert að horfa á okkur, enda lítið markvert að sjá." Hann stóð þó fast á sínu og hún leyfði honum að hengja gardínurnar upp.

Hann hringdi í kunningja sinn sem vissi allt. Hann hafði áður leitað til þessa sama manns eftir alls kyns upplýsingum og það hafði aldrei staðið á svari. Að þessu sinni snerist fyrirspurnin um nafnið á kjallarabúanum. Eins og ávallt sagði vinurinn: "Gefðu mér 20 mínútur." Og eins og ávallt hringdi síminn hans 20 mínútum síðar.
"Heyrðu. Ég er með þetta. Get reyndar ekki sagt þér mikið. Ekki á svona skömmum tíma. En ég er með nafnið. Eða... listamannsnafnið alla vega. Gaurinn kallar sig Víxil. Og er semsagt rithöfundur."
"Víxill? Hvaða hálfvitaheiti er það?"
"Ég veit ekki... sosum ekkert asnalegra en margt annað sem maður heyrir nú til dags."
"Og hefur eitthvað verið gefið út eftir hann?"
"Það hafa engin stærri forlög gefið hann út nei. En hann hefur sjálfur verið að senda frá sér efni. Það selst nú eitthvað treglega að mér skilst."
"Hvað er hann að skrifa?"
"Þetta eru víst aðallega hrollvekjur... reyndar ekkert venjulegar hrollvekjur að sagt er. Hann á það víst til að fara yfir strikið. Einhvern tíma stóð meira að segja til að banna verk eftir hann og gera það upptækt. Löggan var komin í málið og allt. En þeir fáu sem þekkja eitthvað til þessa manns segja að hann sé ágætis náungi. Algjört ljúfmenni."

Hann þakkaði fyrir sig og lagði á.

7. kafli

Í ræðunni sem hann hélt til að bjóða gesti velkomna, endaði hann á sígildri eftirhermu, lék gamlan yfirmann sem flestir í hópnum þekktu og hafði margoft verið uppspretta að góðum hlátri. Sá gamli var þekktur fyrir tilgerðarlega hógværð sína þrátt fyrir vel þekkt ríkidæmi. Til að ná honum gerði hann sig ögn nefmæltan og um leið dálítið skrækan og skellti dæmigerðu Halldórs Laxness innsogi inn á viðeigandi stöðum.

"Ég býð ykkur semsagt enn og aftur velkomin í þetta litla en vonandi huggulega hreysi okkar hjóna. Þetta er vissulega ósköp ómerkilegt, en ég bið um að þið afsakið mig kæru vinir, takið viljann fram yfir verkið og gerið ykkur veitingarnar að góðu." Leikurinn var nógu sannfærandi til að allir voru með á nótunum og hlógu um leið og þeir skáluðu og hrópuðu fjórfalt húrra fyrir gestgjöfunum. Dæmigerðar tilvitnanir í kallinn flugu með reglulegu millibili allt kvöldið.

Hann hafði hlakkað til kvöldsins og nú leið honum loksins vel. Hann fann hvernig hann slakaði á. Síðustu dagar höfðu verið svo skrýtnir og allt öðruvísi en hann hafði hugsað sér, en nú var hann með sínum bestu vinum og staðráðinn í að leyfa þessari undarlegu líðan að fjúka út um gluggann með vindlareyknum. Þykku gardínurnar voru horfnar því nú var húsið til sýnis og yrði að fá að njóta sín í allri sinni dýrð. Og ekki stóð á lofsöngnum. Allir voru á einu máli um að þetta væri yndislegt hús. Og stofugluggarnir vöktu sérstaka athygli og þóttu vel heppnaðir. Kvöldið leið hratt og svo kom nótt.

"Þarna uppfrá býr einhver helvítis furðufugl. Eitthvert rithöfunda vonnabí." Án þess að hugsa út í það var hann byrjaður að tala um nágrannann. "Sjáiði gluggann þarna. Þar situr hann dag og nótt við tölvu og skrifar á milli þess sem hann glápir hingað niður eftir og fylgist með okkur." Þetta vakti athygli félaganna. Þegar þeir voru yngri og drukku saman hljóp iðulega einhver galsi í hópinn og þeir voru gjarnir á að framkvæma alls kyns vitleysu. Best var ef þeir náðu að toppa fyrri partý með góðum prakkarastrikum. Með tímanum urðu þeir ráðsettari og hittust auk þess mun sjaldnar, en galsinn var þó hvergi nærri horfinn og þegar einhver stakk upp á að þeir færu í heimsókn til kjallarabúans var það samþykkt einróma. Konan hans reyndi að malda í móinn."Látið ekki svona," sagði hún. "Þið farið ekki að banka upp á núna, það er hánótt." En þeir sussuðu á hana og hinar konurnar, sem hristu hlæjandi hausinn yfir kjánaskapnum. "Við lofum að vera stilltir." Og svo voru þeir lagðir af stað og mjökuðust flissandi og pískrandi upp að húsinu fyrir ofan.

Þar virtist enginn vera heima. Þeir bönkuðu en enginn opnaði. "Það er náttulega ekkert mál að komast inn," sagði einn þeirra. "Þessi hurð er svo léleg að hún opnast við örlítinn þrýsting." Án þess að bíða eftir viðbrögðum sýndi viðkomandi hvað hann átti við, hlammaði sér á dyrnar og datt á forstofugólfið. Hinir fylgdu á eftir inn í íbúðina. Þeir opnuðu aðra hurð og stóðu svo allir í lítilli stofu.

Þetta var auðvitað alls ekki skynsamlegt. En hann var ánægður með að vera kominn hingað. "Hvað gerum við nú?" spurði einn af vinum hans. Og hann vissi nákvæmlega hvað hann ætlaði að gera. "Nú, við finnum tölvuna. Mig langar að vita hvað hann er að skrifa." Íbúðin var pínulítil. Það var þessi stofa sem þeir stóðu í, út frá henni lítill eldhúskrókur, þarna var eitt svefnherbergi, ennþá minna en stofan og lítið baðherbergi. Þetta gat ekki verið erfitt. Þeir hófu leitina og nú virtist skipta litlu máli að fela vegsummerki. Það rann á þá æði. Bækur voru rifnar úr hillum og þeim hent á gólfið, föt rifin úr skápum, skúffur dregnar úr skrifborði og innihaldi þeirra sturtað niður. Þeir hrintu til húsgögnum, veltu við sófanum. Tæmdu ísskápinn, leirtaui og mat var sópað niður úr hillum, allir skápar opnaðir, allt tæmt. Þeir voru orðnir lafmóðir af æsingnum. En engin tölva kom í leitirnar. "Helvítis. Hann hefur tekið hana með sér. Svo ég myndi ekki finna hana," hvæsti hann. Skyndilega heyrðist þrusk fyrir utan og þeir snarþögnuðu og frusu í sporunum. Hurðin inn í forstofu opnaðist hægt.

Þetta var konan hans. Hún stóð agndofa í gættinni.
"Hvað eruð þið að gera?"
"Leita."
"Leita? Að hverju? Hvað eruði búnir að gera?"
"Við erum að leita að tölvunni sem inniheldur allann skítinn sem gaurinn er búinn að vera að skrifa skítinn um ykkur."
Hún átti greinilega ekki til orð.
"Þú ert orðinn alvarlega ruglaður," öskraði hún loks á manninn sinn og rauk út.
Þeir litu hver á annann og þögðu um stund. En á sama tímapunkti, eins og því væri stjórnað, sprungu þeir úr hlátri, eltu konuna út, hölluðu hurðinni á eftir sér og drifu sig aftur niðureftir.

8. kafli

Þegar hún vaknaði var hann farinn úr rúminu. Eftir að hún kom úr kjallaranum um nóttina hafði hún strunsað beina leið upp í herbergi og skellt á eftir sér. Henni var skapi næst að sofa inni í herbergi dótturinnar, sem var í pössun hjá mömmu hennar þessa nótt. Gat ekki hugsað sér að eiga samskipti við manninn sinn, né nokkurn annann, eftir það sem á hafði gengið. Sjónin sem við henni blasti í íbúðinni, maðurinn og vinir hans rjóðir og sveittir af því að róta til í dóti rithöfundarins, allt draslið á gólfinu, hafði gjörsamlega slegið hana út af laginu. Henni varð beinlínis óglatt við tilhugsunina.

Hún hafði heyrt skarkala niðri nokkra stund, meðan fólk beið eftir leigubíl, vandræðalegt hvísl um ástandið. Eftir að síðustu gestirnir kvöddu kom hann upp stigann, opnaði inn til hennar varlega og lokaði hljóðlega á eftir sér.
"Elskan mín. Ég..."
"Ég ræði þetta ekki núna," hafði hún sagt. "Við erum hvorugt í ástandi til að tala um þetta." Hún heyrði hann flækjast í fötunum og eiga í tómu basli með að komast úr þeim. Samviskubitið nagaði hann þó ekki meir en svo að hann var farinn að hrjóta áður en hann lagðist á koddann. Það yrði fróðlegt að sjá hvernig hann yrði þegar hann vaknaði.

Hann sat á slopp í sófanum þegar hún kom niður í stofu. Hélt á kuðluðum gardínum mömmu hennar. Hann brosti til hennar eins og til að tékka á hvort það væri ekki allt í góðu þeirra á milli þrátt fyrir allt.
"Hæ. Ég ætlaði að fara að hengja þær upp aftur en riðaði svo til að ég varð að setjast. Þetta var nú meiri vitleysan í nótt..."
"Þessar gardínur fara ekki aftur upp." Hún gekk til hans og tók þær af honum.
"Nú hættirðu þessari vitleysu. Ertu búinn að gleyma hvað þið félagarnir gerðuð í nótt? Þið rústuðuð íbúðinni hjá honum þarna upp frá. Þú ert gjörsamlega kominn með þennan nágranna okkar á heilann." Hún settist við hlið hans og stundi. Hún var engan veginn búin að ákveða hvernig hún ætlaði að tækla þetta. Eina sem hún vissi var að hún nennti ekki að fara að öskra móðursýkislega og hleypa öllu í háaloft. Hún hafði lært það síðustu ár að slíkt gerði ekkert annað en að fá hann til að öskra á móti, og í framhaldinu rjúka út úr herberginu þar sem rifrildið fór fram. Hún reyndi að róa sig. Mýkja viðmót sitt. Tala móðurlega til hans.
"Ástin mín, þetta er komið gott. Ég fer að hafa áhyggjur af geðheilsu þinni ef þú heldur svona áfram." Hann þagði og virtist hugleiða það sem hún sagði. Hún hélt áfram.
"Þessi maður þarna uppfrá, sem býr í íbúðinni sem þú braust inn í núna í nótt, hefur ekki gert okkur nokkurn skapaðan hlut. Þetta er allt saman ímyndun í þér." Hún strauk um hönd hans. Loks leit hann upp og horfði í augun á henni. Gat mögulega verið að hann væri að berjast við að fara að gráta? Hún hafði séð hann í ýmsu ástandi síðan þau kynntust og stundum hafði hann verið ansi aumur og lítill í sér. En hún hafði aldrei séð hann gráta.
"Ég skal gera díl við þig," sagði hann. "Ég skal hætta að hugsa um þennan mann. Í staðinn látum við eins og ekkert sé. Þú segir ekki frá því hvað gerðist í nótt. Þetta gerðist ekki. Er þetta díll?" Tárin létu á sér standa. Þetta hlaut að vera ímyndun í henni. Hún hafði ekki einu sinni hugsað út í hvort hún myndi segja frá eða ekki. "Það er allt í rúst þarna," sagði hún.
"Við skemmdum ekkert, ég er að segja þér það. Við rusluðum bara til. Er þetta díll?" endurtók hann.
"Allt í lagi," sagði hún og rétti honum gardínurnar. "En þú ferð með þessar aftur til mömmu. Þær fara ekki aftur upp." Hann tók við þeim, treglega þó og kyssti hana á kinnina. Svo varpaði hann öndinni léttar. Eins og þessi samningur við hana væri allt sem hann þurfti á að halda.
"Þá er þetta gleymt og grafið. Hér og nú. Allt þetta rugl. Ég ætla að sækja stelpuna. Kemurðu með?"
"Nei, ég ætla aðeins að sjæna til hérna á meðan."

9. kafli

Þetta var kannski ekki fyllilega sanngjarnt. En stundum borgaði sig heldur engan veginn að vera sanngjarn. Hann hafði hugleitt þetta fram og til baka áður en konan hans vaknaði. Hann gat ekki hugsað sér að viðurkenna verknað sinn, en að sama skapi var hann staðráðinn í að ýta þessu leiðindarmáli hér með frá sér. Hún hafði leyst þetta fyrir hann. Lagt þetta upp í hendurnar á honum. Hann hafði orðað dílinn, en hún hafði gefið honum tækifæri til þess. Þannig var það. Hann var viljasterkur að eðlisfari. Hann var sigurvegari, það hafði hann oftar en einu sinni sannað, bæði fyrir sjálfum sér og öðrum. Í baksýnisspeglinum sá hann litlu stelpuna sína með dúkkuna í fanginu, rugga sér í takt við lagið í útvarpinu. Hún horfði til hans og hann blikkaði til baka. "Í dag förum við í góðan bíltúr með mömmu og fáum okkur ís. Eigum við að gera það?" Stelpan brosti breitt. Hún elskaði ís.

Honum brá hressilega þegar hann gekk inn í stofu og sá konuna sína sitja þar með manni sem hann kannaðist við úr glugganum í íbúðinni fyrir ofan. Þau voru bæði brosandi og í hrókasamræðum. Það lá greinilega ekki illa á skáldinu. Konan leit upp.
"Sæll elskan. Þetta er nágranni okkar. Þið hafið ekki hist áður, er það?" Maðurinn stóð upp. Hann var allt öðruvísi en hann hafði ímyndað sér. Hann hélt þetta væri eldri maður en þessi var á svipuðu reki og hann. Þeir voru svipað háir en nágranni hans var nokkuð sterkbyggðari. Ljóst hárið stóð úfið út í loftið og hann var með skegg. Hann var klæddur í hettupeysu. Skáldið rétti fram hendi. Í hinni hélt hann á kaffibolla. Það var semsagt búið að hella upp á fyrir hann. Þeir heilsuðust.
"Hvað hérna... " Hann leit óöruggur á konuna sína. "Hvað segiði þá?"
"Hann vinur okkar hérna segir ekki allt gott. Það var víst brotist inn til hans um hátíðirnar. Hann bankaði upp á til að fá kaffilánið endurgreitt. Ég hellti bara upp á." Litla stelpan hafði stokkið beina leið upp í kjöltuna á mömmu sinni þegar þau komu inn. Skáldið settist aftur í sófann og heilsaði henni brosandi. Hún brosti á móti og horfði á hann stórum augum. Ósjálfrátt kipptist hann við, gekk að barninu og dró hana úr sófanum. "Elskan mín. Nú skalt þú bara fara upp að leika. Gefðu dúkkunni að borða eða eitthvað. Hún er örugglega svöng."
"Mig langar að vera hér." Hún reif sig lausa en í stað þess að fara aftur til konunar gekk hún til nágrannans. Því næst skreið hún upp í kjöltuna á honum og tók til við að strjúka blíðlega skeggið hans.
"Hvað segirðu... var brotist inn?"
"Já. Ekkert tekið samt. Bara ruslað til. Ég þáði kaffið, áður en ég hendist í að taka til."
"Ég bauðst til að hjálpa honum," sagði konan hans. "En hann afþakkaði." Hvaða leikur var þetta? Hvað var hún að spá? Hvað í ósköpunum var að gerast? Og barnið sitjandi þarna? Hvaða helvítis rugl var þetta eiginlega? Skáldið stóð skyndilega upp og færði barnið til mömmu sinnar.
"Jæja. Ég ætla að drífa mig. Ég þakka kærlega fyrir kaffið." Hann gekk að garðhurðinni og opnaði. "Kannski eitt enn." Hann fór í vasann. "Ekki væruð þið til í að láta eftir mér smá vitleysu?"
"Það fer nú kannski eftir hvaða vitleysa það er," sagði konan hlæjandi. Hann dró upp myndavél.
"Ekki má ég taka mynd af ykkur? Þetta er ein af mörgum tiktúrum í mér. Taka myndir af fólki sem ég hitti. Ef þið eruð á móti því skil ég það vel."
"Ég er nú ekkert sérstaklega..."
"Auðvitað máttu það," greip konan hans fram í.
Þau stilltu sér upp í rauða sófanum og nágranninn smellti af.
"Þakka ykkur fyrir. Við sjáumst síðar," sagði hann, blikkaði til litlu stúlkunnar brosandi og fór.

"Hvað var þetta? Af hverju bauðstu honum hingað inn?"
"Við gerðum díl. Ég lofaði að segja ekki frá því sem þú gerðir. En þú bannaðir mér ekki að vera almennileg við hann." Hún brosti til hans eins og ekkert væri.
"En... þú leyfðir honum að taka mynd af okkur! Mynd! Af hverju í ósköpunum var hann að taka mynd?"
"Eins og hann sagði sjálfur: Hann er fullur af tiktúrum. Mér finnst hann svolítið skemmtilegur." Hún gekk að glugganum og horfði á eftir honum. "Jæja. Ég ætla í sturtu." Hún kyssti hann á kinnina og fór upp. Það heyrðist vélræn rödd í eldhúsinu. "Ég elska þig." Dóttirin var farin að leika sér með dúkkuna.

10. kafli

Hann var þreyttur og lúinn þegar hann kom heim. Dagurinn var strembinn, mikið að gera, afdrifaríkar ákvarðanir sem þurfti að taka. Vinnan hans snerist ekki einungis um að kaupa eitthvað og selja annað, eins og fáfróðir vitleysingar gáfu oft í skyn. Þetta var spurning um réttar ákvarðanir, að taka rétta stefnu og standa með því sem maður gerði. Mistök gátu kostað háar fjárhæðir, tugi ef ekki hundruðir milljóna.

Inni í stofu hljómaði undurblíð tónlist. Konan hans stóð í eldhúsinu, það var stór pottur á eldavélinni, sem hún hrærði í. "Hæ. Ofsalega er góður ilmur í loftinu." Hún brosti til hans, það var óvenju bjart yfir henni, einhver gleði sem hann hafði ekki orðið var við lengi. "Hvaða tónlist er þetta? Ég hef ekki heyrt hana áður." Hann lagði frá sér töskuna og gekk að græjunum. "Skáldið lánaði mér þetta. Finnst þér þetta ekki fallegt?" Þetta var vissulega dásamleg tónlist en hann ákvað að svara ekki spurningunni. "Hvar er stelpan?" "Úti í garði." Hann gekk að glugganum og sá dóttur sína standa úti og við hlið hennar stóð nágranninn og benti hingað og þangað eins og hann væri að útskýra eitthvað fyrir henni. Hann hélt á logandi sígarettu. "Hann er að reykja fyrir framan barnið," sagði hann og opnaði út. "Það fer nú varla mikið framan í hana þarna úti," sagði konan annars hugar og skar niður grænmeti. "Súpan verður tilbúin bráðum. Ég ákvað að hafa kjötsúpu. Þér finnst hún svo góð."

Hann opnaði út í garð og gekk út. "Góða kvöldið." Dóttir hans sussaði á hann. Svo hvíslaði hún: "Hann er að segja mér sögu." Skáldið leit við. "Ég er að segja dóttur þinni frá draugunum hér í garðinum. Og frá andlitinu sem var hér í grjótinu áður en það var fjarlægt." "Ég veit ekki hvort það sé gáfulegt. Hana er búið að dreyma illa síðan við fluttum inn." Skáldið tók síðasta smókinn af rettunni og henti stubbnum. Hann lagði hönd á öxlina á dótturinni. "Segðu pabba það sem þú sagðir mér." Stelpan var mjög alvörugefin á svip. "Mig dreymdi aftur andlitið í nótt. Andlitið á glugganum. En það var allt í lagi. Af því hann kom inn í herbergið til mín." Hún benti á nágrannann. Hann vissi ekki alveg hvernig hann átti að skilja þetta. Kom hann inn í herbergið til hennar um miðja nótt? Skáldið sá greinilega í svip hans hvernig frásögn dótturinnar kom á hann og hló. "Í draumi. Ég kom til hennar í draumi. Haltu áfram," sagði hann við stelpuna. "Hann kom til mín og huggaði mig og þá var ég ekkert hrædd. Svo fór hann að glugganum og hann sá andlitið líka og hann talaði við það og þá brosti andlitið og svo blikkaði það mig og hvarf." "Merkilegt," sagði pabbi hennar. Mest af öllu langaði hann að ráðast á þennan furðufugl og berja hann. Hann langaði það meira en nokkuð annað. En hann sat á sér og reyndi að kreista fram bros. "Farðu nú inn til mömmu. Ég held hún þurfi hjálp við eldamennskuna." Stelpan hljóp inn í hús og eftir stóðu þeir tveir.

Í fyrsta sinn var hann einn með þessum manni. "Þú skrifar hrollvekjur hef ég heyrt." Skáldið horfði á hann, virti hann fyrir sér hugsi. "Hefurðu heyrt það já?" "Já. Ég frétti líka að þær væru sumar svo rosalegar að það hafi staðið til að banna þær." Skáldið hló. "Já. Það stóð til. Hefurðu lesið eitthvað eftir mig?" "Nei, ég hef bara ekki fundið neitt. Hver gefur þig eiginlega út?" Hann glotti. Þessi maður kallaði sig skáld en af einhverjum ástæðum hafði ekkert almennilegt forlag gefið efnið hans út á bók. Skáldið svaraði ekki spurningunni en sagði í staðinn: "Ég á einmitt eintak af þessari bók sem til stóð að banna. Ég skal finna það og leyfa þér að lesa við tækifæri. Það væri gaman að heyra hvað þér finnst." Svo gekk það af stað áleiðis upp í íbúðina sína. "Ég ætla að fara að næra mig. Konan þín bauð mér reyndar í mat, en ég afþakkaði." Hann vildi ekki sleppa honum. Hann vildi segja honum að láta sig og fjölskyldu sína í friði. Helst af öllu vildi hann segja honum að hypja sig á brott, drepast, það væri best. Hann varð að stinga frá sér, þó ekki væri nema lítið. Finna höggstað. "Hvað er þetta með þessar myndir? Að taka myndir af bláókunnugu fólki? Finnst þér það ekki dálítið pervertískt? Af hverju í ósköpunum varstu að taka myndir af okkur?" Skáldið stoppaði í brekkunni og sneri sér við. Það brosti. "Af því ég ætla að drepa þig á hrottafenginn hátt. Seinna, þegar þú ert búinn að liggja um skeið í gröfinni, þá hef ég myndina til að muna hvernig þú leist út. Maður er svo skelfing fljótur að gleyma. Verði ykkur að góðu." Svo hélt það áfram heim til sín, hvarf inn í íbúðina.

11. kafli

Það var engin leið að sofna. Hann lá í rúminu og starði upp í loftið. Við hlið hans var konan í fastasvefni. Eins og ekkert væri að. Enda leit hún allt öðrum augum á málið. Fyrir henni var allt með felldu. Hún hafði ekki séð framan í skáldið þegar hann lét þessi orð falla. Hún sá ekki myrk augu hans. Svona leit enginn út sem gerði að gamni sínu. Það var skýringin sem hún hafði gefið. Þetta var einungis grín. Hún skellti upp úr þegar hann sagði henni hvað þeim fór á milli.

"Hann er meiri húmoristi en ég hélt," sagði hún.
"Ég get ekki sagt að mér finnist þetta sérstaklega fyndið," sagði hann.
"Láttu ekki svona. Hann skynjar það bara hvað þú ert nojaður í kringum hann. Þú ert allur á nálum. Þú ætlar ekki að segja mér að þú trúir því í alvöru að hann ætli að drepa þig? Á hrottalegan hátt!" Hún skellti aftur upp úr.
"Nei, ég er ekkert að segja það. Ég er að segja að þessi maður er ekki heill á geði. Maður slengir ekki svona löguðu framan í einhvern sem maður þekkir ekki neitt!"
Hann var ekki að segja satt. Hann fann fyrir áður óþekktum ótta – hann, sem aldrei var hræddur – og satt best að segja trúði hann þessum náunga til alls. En það þýddi greinilega ekkert að tala um þetta við hana. Til þess voru hugmyndir hans of óáþreifanlegar, of fjarstæðukenndar. Hann kláraði af disknum og stóð því næst upp og fór með hann í vaskinn.

"Þú manst dílinn ástin mín," sagði hún. "Þú ert ekkert kominn í ruglið aftur út af nágrannanum, er það?"
Það var honum þvert um geð að láta eins og allt væri í lagi, en það var lítið annað að gera, og ekki ætlaði hann að fara að haga sér eins og helvítis tapari. Nei, hann var sko langt frá því að vera í ruglinu. "Ég er bara dálítið þreyttur. Það er allt og sumt." Hann gekk til hennar og kyssti hana. "Takk fyrir súpuna. Hún var svakalega góð."

Seinna um kvöldið, þegar stelpan var sofnuð, komu þau sér fyrir í sófanum og horfðu á einhverja vellu í sjónvarpinu. Þau lágu þétt saman undir teppi og hann fann fljótlega að konan hans var til í eitthvað meira æsandi og skemmtilegra en sjónvarpsgláp. Hún lét vel að honum, strauk honum blíðlega undir teppinu og var fyrr en varði kominn í klofið á honum að kanna stemminguna þar. Hún átti það alveg til að eiga frumkvæðið, en það var ekki algengt og þegar það gerðist tók hann því fagnandi. Nú bar hins vegar svo við að hann var ekki spenntur í að leika. Þaðan sem hann sat gat hann séð út um gluggann, hann sá ekki upp í íbúðina fyrir ofan, en hann ímyndaði sér að þar í glugga sæti maður og fylgdist með hverri hreyfingu.

"Mér finnst þetta ekki skemmtileg mynd," hvíslaði hún í eyra hans og renndi niður buxnaklaufinni. Þau kysstust og hann reyndi af fremsta megni að einbeita sér að því sem hún var að koma í kring. "Eigum við að koma upp í herbergi," sagði hann lágt. Hún var farin að anda þungt. "Nei, verum hér," hvíslaði hún. "Gerum það hérna." Þau héldu áfram en hvernig sem hann reyndi, urðu það lítið annað en máttlausir tilburðir. Af hverju sendi hún hann með gardínurnar til baka? Og nú vildi hún gera það hér fyrir opnum tjöldum. "Ástin mín, ertu til í að koma upp? Mér finnst sófinn ekki nógu þægilegur." Hún var orðin mjög æst. Hún reis hratt upp og hvæsti á hann. "Andskotinn. Komdu þá." Hún reif í hann og kyssti hann harkalega, dró hann með sér út úr stofunni, þau kysstust upp stigann á milli þess sem þau rifu hvort annað úr einni flík af annarri.

Uppi í herbergi átti allt að verða öðruvísi. Hún lá undir honum og iðaði í skinninu, en hann gat með engu móti farið með henni þangað sem hún vildi fara. Hausinn á honum gat ekki sleppt takinu af nágrannanum, horfandi á hann þessu augnaráði sem hann sendi honum fyrr um kvöldið. Innst inni vonaði hann að dóttir hans færi að gráta í hinu herberginu og bjargaði honum úr þessari raun. En það var víst ekki á það treystandi. Ef eitthvað bjátaði á var skáldið mætt til hennar í draumi að sefa hana og hugga.
"Það er ekki einu sinni komið blóð í hann," sagði konan hans hissa. Hann var ekki vanur að bregðast henni á þessu sviði.
"Ég skil þetta ekki," sagði hann og fór ofan af henni. "Þetta var reyndar mjög töff dagur í vinnunni. Ég er kannski ekki búinn að kúpla mig alveg frá því öllu."
"Þú ert nú yfirleitt bestur þegar þú ert búinn að eiga töff daga í vinnunni." Hún virtist ekki vera reið, aðeins undrandi. "Ertu viss um að nágrann..."
"Já, ég er viss. Þetta hefur ekkert með nágrannann að gera." Hann þoldi ekki að tapa. Að tapa var það versta sem hann gat hugsað sér. Frekar en að tapa lét hann niðurlæginguna yfir sig ganga, lét konuna segja huggandi: "Þetta kemur víst fyrir hjá mjög mörgum ástin mín. Því oftar sem þið verðið eldri hef ég heyrt. En þú þarft ekkert að hafa of miklar áhyggjur. Þú ert nú ekki það gamall." Hún var sofnuð skömmu síðar.

Og nú var langt liðið á nóttina og hann lá enn glaðvakandi og starði upp í loftið. Ég verð djöfullinn hafi það að gera eitthvað, hugsaði hann. Ég verð að ná honum áður en hann nær mér.

12. kafli

Hann hringdi í konuna úr vinnunni og bar hugmyndina undir hana. Gætti þess hvernig hann orðaði hana, hún varð að hljóma látlaus og eins og ekkert sérstakt lægi þar að baki. Eins og þetta væri hver önnur saklaus hugdetta.

"Ég var að velta því fyrir mér hvort við ættum ekki bara að að vera heima hjá okkur á gamlárskvöld. Bara við tvö og stelpan. Hvað segirðu um það?"

"Já?" Hún hugsaði málið og hann notaði tækifærið og hélt áfram að reyna að sannfæra hana, án þess þó að hljóma örvæntingarfullur.

"Æi já, ég fór bara að pæla. Ég hélt kannski að þetta væri bara gott fyrir okkur. Nú eigum við þetta hús og svona. Svo veistu hvernig þetta verður þegar fríinu lýkur. Brjálað að gera og minna um kvalití stundir." Þetta hlaut að virka á hana. Hún hafði einmitt oftar en ekki kvartað yfir hvað hann var á köflum lítið heima.

"Þetta er ekki bara út af því að þú þolir ekki mömmu?" Hún hló. Hún var að kaupa þetta.
"Alls ekki ástin mín. Mamma þín er mjög fín. Í hófi. Nei, ég var bara að spá í þetta og fannst þetta tilvalið."
Hún sagðist ætla að hringja í foreldrana og athuga hvort þessi breyttu plön myndu skapa einhver vandræði. Stuttu síðar heyrði hann í henni aftur og þetta var ákveðið. Konan hans var greinilega meira en sátt við hugmyndina. Fannst þetta sætt, eins og hún orðaði það.
"Ég fer þá í búð eftir vinnu og kaupi eitthvað gott að borða. Einhverjar óskir?"
"Ég leyfi þér bara að ráða þessu. Treysti þér fullkomlega. Þú virðist vera með það á hreinu hvernig þú vilt hafa þetta. Ég veit að þetta verður yndislegt," svaraði hún. "Þú manst að ég verð ekki heima þegar þú kemur úr vinnunni. Við vinkonurnar ætlum að hittast og borða saman og ég tek stelpuna með mér." Hann mundi það. Hafði einmitt gert ráð fyrir því.

Þegar heim kom var það hans fyrsta verk að athuga hvort maðurinn fyrir ofan væri heima. Það var ljós í íbúðinni en það sat enginn við gluggann. Hvað ætti hann sosum að vera að gera þar þegar við erum ekki heima og ekkert að sjá, hugsaði hann um leið og hann fór með pokana inn í eldhús og gekk frá vörunum sem hann hafði keypt. Það var óskaplega þægilegt að finna fyrir gamla sjálfstraustinu og sigurvissunni aftur. Hann brosti með sjálfum sér þegar hann hugsaði til þess hvað hann var lítill í sér og aumingjalegur þarna um nóttina, líðan sem stafaði eingöngu af ónægum svefni og stressi. Núna rifjaði hann upp það sem skáldið hafði látið út úr sér í garðinum og velti því um leið fyrir sér hvernig mannfíflið vogaði sér að segja annað eins við hann.

Hann gekk upp að húsi nágrannans. Það hafði ekkert verið gert við hurðina síðan þeir brutust inn, hún virtist frekar laus í falsinu og ekki ýkja traust að sjá. Hann bankaði. Það heyrðist umgangur fyrir innan, og því næst var opnað og hann stóð augliti til auglitis við skáldið. Hann hafði ímyndað sér að maðurinn yrði undrandi að sjá hann, en svo virtist sem hann hefði allt eins átt von á honum.
"Sæll vertu."
"Sæll."
"Við hjónin vorum að velta því fyrir okkur, hvort þú værir búin að gera einhver plön fyrir gamlárskvöld. Ef ekki, þá langaði okkur að bjóða þér í mat til okkar."
Skáldið brosti. Þessu gat hann ekki átt von á.
"Þú segir nokkuð. Nei, ég er reyndar ekki með neitt á prjónunum. Hafði bara hugsað mér að vera hér heima. Þakka þér fyrir. Jú, ég þigg það."
"Ekkert vit í að vera einn á slíku kvöldi." Hann brosti. Það er nákvæmlega ekkert á bak við þetta annað en takmarkalaus góðmennska mín og náungakærleikur. Trúðu því. Við skulum sjá hver leikur leikinn betur, hugsaði hann. Nágranninn virtist trúa hverju orði og sannfærandi góðlátlegum svipnum.
"Við sjáum þig þá annað kvöld. Þú þarft ekki að koma með neitt nema sjálfan þig."

Hann gekk frá hurðinni og ætlaði að halda af stað niður eftir.
"Heyrðu." Skáldið stöðvaði hann. "Ég fann bókina. Þessa sem við töluðum um."
"Já. Þessa sem átti að banna?"
Skáldið var farið inn til sín og kom til baka með bókina.
"Lestu þessa. Væri gaman að vita hvað þér finnst." Hann tók við bókinni og þeir kvöddust.

13. kafli

Svona var planið nokkurn veginn: Þetta mátti ekki líta út eins og það var í raun og veru. Ástæðan fyrir því að þau eyddu gamlárskvöldinu heima mátti ekki vera sú að hann ætlaði að bjóða skáldinu í heimsókn, því þá myndi konan sjá í gegnum hann og þá væri hann að svíkja dílinn sem hann var búinn að gera. Þetta varð allt að koma í réttri röð. Hann var staðráðinn í að hafa það huggulegt með þeim mæðgum, en svo rak hann augun í manninn þar sem hann stóð úti í garði og tók sig á tal við hann. Og af einskærri meðaumkun og eiginlega alveg óvart bauð hann honum að vera með þeim í stað þess að hann eyddi gamlárskvöldi einn með sjálfum sér. Það var bara of sorglegt. Enda hafði skáldið tekið boðinu fegins hendi. Hann vissi að hún myndi fyrirgefa honum svo lengi sem hann héldi rétt á spöðunum. Annað kvöld, þegar gesturinn væri kominn í hús, þegar hann væri genginn í gildruna, léti hann svo til skarar skríða. Hann ætlaði að afhjúpa þennan aumingja fyrir framan nefið á henni. Það var kominn tími til að einhver annar en hann yrði niðurlægður. Hann var reiðubúinn að ganga ansi langt til að ná sér niður á þessum vesalingi sem var búinn að gera síðustu daga hans að algjöru helvíti.

Hann ákvað að fletta bókinni sem skáldið færði honum á meðan hann beið eftir mæðgunum. Hann hafði ekki litið í hana fyrr en nú. Á fyrstu blaðsíðunni var lítil mynd af húsi. Eitthvað var búið að eiga við myndina í tölvu, liturinn á henni var sérkennilegur, einhvern veginn undarlega fjólublár og um leið dálítið óhugnanlegur að honum fannst. Á næstu síðu stóð ein setning, eins og tilvitnun í annað verk, sem þó var ekki getið. Þar stóð skáletrað: “Í lok sögunnar er manneskja drepin á hrottafenginn hátt...

Þetta var ósköp hversdagsleg saga, svo látlaus og laus við hvers kyns tilgerð, að hann las hana hratt og örugglega. Hún fjallaði um fjölskyldu, hjón með tvö börn og hund. Maðurinn var læknir, konan hans kennari. Sonurinn var í framhaldsskóla, dóttirin í barnaskóla. Og hundurinn hét Spotti og var labrador. Í upphafi flytur maður í hús sem stendur við hlið fjölskyldunnar. Þessi maður er skáld og situr við glugga við skriftir, og frá þeim glugga sér hann vel inn um stóran stofuglugga fólksins. Í fyrstu taka þau ekki eftir honum en að því kemur að þau átta sig á því að hann er að fylgjast með þeim. Læknirinn tekur þessu ekki nærri sér enda er hann mikið frá vegna vinnu sinnar, en konan hefur áhyggjur af þessu og vill leita til lögreglunnar þar sem hún telur sig skynja skrýtna og vafasama strauma frá þessum nýja nágranna. Í framhaldinu fara ýmsir undarlegir atburðir að eiga sér stað. Hundurinn finnst dauður í garði fjölskyldunnar, með grillgaffal á kafi í hjartanu og skömmu síðar hverfur litla stelpan sporlaust. Hún hafði upplifað mjög óþægilegar draumfarir um nokkurt skeið. Hún finnst ekki aftur. Læknirinn tekur loks sönsum, hann tekur mark á konunni og fer að athuga nánar þennan skrýtna náunga í næsta húsi. Og þá gerist það. Lok sögunnar renna upp og örlög læknisins eru ráðin. Hann er drepinn, og aðferðin gat vissulega talist hrottafengin. Kvöld eitt þegar aðrir fjölskyldumeðlimir koma heim, strákurinn af fótboltaæfingu og konan af miðilsfundi situr hann í sófa inni í stofu nánast óþekkjanlegur eftir meðferð morðingjans. Í kjölfarið gengur lögreglan í málið. Hún bankar upp á hjá skáldinu eftir að eiginkonan vísar þeim þangað. En það er þá horfið og þrátt fyrir ítarlega eftirgrenslan er engin leið að hafa upp á því. Þar lauk sögunni.

Hann henti bókinni frá sér líkt og hún brenndi hann í fingurna og rauk upp úr sófanum. Honum var óglatt. Dró andann djúpt, barðist gegn því að kasta upp. Ég get þetta ekki, hugsaði hann. Ég verð djöfullinn hafi það að játa mig sigraðan.

Í fyrsta sinn hafði hann mætt ofjarli sínum. Hversu klókur sem hann reyndi að vera, reyndist það ekki nóg. Þarna sátu þeir við taflborðið og klukkan tifaði meðan hann hugsaði sig vandlega um, svo lék hann sinn leik og sló niður takkanum sín megin, en á næsta augnabliki kom leikur á móti, klukkan fékk ekki einu sinni að tifa um stund, andstæðingurinn svaraði alltaf að bragði, þurfti engan umhugsunarfrest. Hann hélt hann hefði þetta allt í hendi sér en nú var hann aftur orðinn skíthræddur og hann vildi hætta við þetta allt saman. Þetta plott hans var svo glatað og ömurlegt. Konan og barnið voru væntanleg á hverri stundu. Helst langaði hann að segja henni allt saman, hann langaði að hjúfra sig upp að henni, kjökra í barm hennar, viðurkenna fyrir henni að hann væri búinn að tapa. Tapa leiknum og tapa sjálfum sér. Af hverju var hann aftur orðinn svona lítill og aumur, einmitt nú þegar það var komið kvöld og nóttin í þann veginn að skella á? Það var enginn leikur í stöðunni. Klukkan tifaði. Ég þarf að fá umhugsunarfrest, hvíslaði hann. Ég þarf meiri tíma. Þetta er ekki sanngjarnt. Hann lippaðist niður í gólfið og grét hástöfum. Grét eins og hann hefði aldrei grátið áður.

Það var gott að gráta. Þar sem hann lá með ekka og fargið á brjóstinu orðið léttara, sá hann skýrt næsta leik. Hann myndi halda sig við planið og því næst mæta þeim örlögum sem honum voru ætluð.

14. kafli

Það var vonlaust að sofa með krakkann í rúminu. Sú stutta tók svo mikið pláss og barðist með höndum og fótum fyrir því, jafn steinsofandi og hún var þar sem hún lá. Hann vildi ólmur að hún svæfi hjá þeim um nóttina. Hvernig hann faðmaði dóttur sína fast að sér þegar þær komu heim, og svo þetta, að vilja hafa hana upp í, það var óvenjulegt, en þó ekki það eina sem vakti athygli hennar. Allt fas hans bar vott um einhverja taugaveiklun og samt reyndi hann sem mest hann gat að láta líta út eins og allt væri eðlilegt og með felldu. Hún hafði spurt hvort ekki væri allt í lagi og hann brugðist illa við, sagt henni að hætta að spyrja endalaust þessarar spurningar. Það væri allt í lagi. Punktur.

Svo var það þessi saga um að hann hefði rekist á skáldið og boðið honum í mat. Eins mikið og hún vildi trúa því, þá var eitthvað skrýtið við það hvernig hann sagði frá. Hann hljómaði rétt eins og það væri honum þvert um geð að fá hann í mat, eins og álit hans á skáldinu hefði ekkert breyst, nema síður væri. Samt bauð hann honum að borða með þeim á gamlárskvöld, þegar þau ætluðu að hafa það huggulegt saman. Hún lét þó kyrrt liggja því hún var þreytt og nennti ekki að standa í rifrildi út af einhverju bulli.

Hún reis upp, tók dóttur sína í fangið og færði hana yfir í sitt rúm. Ef hún ætlaði sjálf að fá einhvern nætursvefn kom ekki annað til greina. Stelpan rumskaði aðeins en þegar hún hvíslaði: "Nú ferðu í þitt rúm," mótmælti hún ekki og hélt áfram að sofa.

Hún ákvað að fá sér að drekka og gekk niður í eldhús. Kveikti ekki ljós, birtan af jólatréseríunni var svo falleg þarna í stofunni. Hún hellti sér í glas og gekk því næst að trénu. Horfði í kringum sig. Þetta var fallegt hús. Það var elskulegur og góður eiginmaður sem lá uppi í herbergi. Svona sýndi hann henni hvað hann elskaði hana heitt. Þetta kunni hann. Og allt umstangið, mitt í öllu amstrinu, að koma þessu í það horf sem hann hélt að henni myndi líka. Hún flissaði þegar hún hugsaði um svefnherbergið sem átti að vera eins og myndirnar í blaðinu, en var það alls ekki. Og svipurinn á honum þegar hann beið eftir viðbrögðum frá henni. Allt þetta hafði hann gert fyrir hana. Hélt öllu leyndu til að koma henni á óvart. Hvað hún elskaði hann nú mikið, þrátt fyrir hvað hann gat verið erfiður.

Hún varð vör við hreyfingu í garðinum og þar brá fyrir örlitlu ljósi. Hún gekk að glugganum og horfði út í myrkrið. Í jaðrinum stóð skáldið og reykti. Hann horfði beint í augu hennar. Hvað í ósköpunum var hann að gera þarna um miðja nótt? Ólíkt manni sínum hafði henni aldrei fundist neitt undarlegt við þennan náunga. Hann var sérstakur, en á skemmtilegan hátt. Sú staðreynd að hann var skáld og skrifaði fannst henni spennandi. Hún opnaði út til hans og hélt sloppnum þétt að sér því úti var kalt.
"Sæl vertu."
"Hæ. Þú stendur hér um miðja nótt. Ef þú ætlaðir að njósna um okkur þá er þetta nú ekki rétti tíminn." Hún brosti til hans. "Eða ætlaðirðu kannski að brjótast inn í húsið okkar?"
"Kannski," svaraði hann. "Kannski stóð til að stela einhverju sem ykkur er kært. En þú ert búinn að skemma það með því að birtast hér." Hann brosti til baka og hélt áfram. "Ég gat ekki sofið. Er að vinna í verki sem heldur fyrir mér vöku. Þá finnst mér gott að fá mér ferskt loft." Hann veifaði rettunni og hló. "Og tala við vini mína hér í garðinum. Grjótið sem eitt sinn var andlit, en er hér ekki lengur. Ég læt sem það hafi ekki verið mölvað í burtu. Hvað ert þú að gera á fótum?" Hún sagði honum frá spörkunum í dóttur sinni og bætti því að maðurinn hefði endilega viljað hafa hana upp í. Hún hugsaði sig um stundarkorn en spurði svo: "Þú ert ekkert að fokka í honum, er það nokkuð?" Hann varð alvarlegur og þagði um stund. "Ef einhver er að fokka í manninum þínum, þá er það hann sjálfur. Hann er sjálfum sér verstur." Hún vissi ekki almennilega hvað hann átti við. Henni var orðið kalt af því að standa þarna og bjó sig undir að kveðja og fara undir sæng. "Þú kemur í mat á morgun, ekki satt?" "Jú. Ég verð að gera það. Það er komið að sögulokunum." Enn vissi hún ekki hvað hann var að fara og það hvarflaði að henni að hann væri fullur. "Sögulok?" "Já... þið farið heim fljótlega. Þið ætlið ekkert að setjast hér að, eða hvað?" Hún hló. "Já, þú meinar það. Við komum nú vonandi einhvern tíma aftur." Skáldið henti frá sér sígarettunni. "Best að skrifa nokkrar línur í viðbót og koma sér svo í bælið. Sjáumst á morgun." Hann gekk áleiðis heim til sín. "Við gerum það. Ég hlakka til." Hún lokaði glugganum.

Henni leið skyndilega ekki vel. Fann fyrir ótta þar sem hún stóð og horfði á eftir honum. Þetta var furðulegt samtal, hugsaði hún. Hún lagði glasið á eldhúsbekkinn, hljóp upp í herbergi, skreið undir sæng og hjúfraði sig að hlýjum manni sínum.

15. kafli

Hún lagði á borð fyrir fjóra. Nostraði við það, vandaði sig, rétt eins og einhver kæmi á eftir og mældi út nákvæma lengd milli diska, glasa og hnífapara og gæfi henni einkunn. Þannig reyndi hún að stjórna hausnum á sér með litlu smáatriðunum, hugsa um eitthvað einfalt í stað þess að vera föst á þeim undarlega stað sem hún hafði verið á allann daginn. Nú gekk klukkan áleiðis í sex og þau voru öll komin í spariföt. Gesturinn hlaut að vera væntanlegur á hverri stundu. Maðurinn hennar stóð þungt hugsi í eldhúsinu og undirbjó kvöldmáltíðina. Stelpan lék sér í einu stofuhorninu og tuldrið í henni var það eina sem heyrðist. Annars var hljótt í húsinu. Og þessi þögn hafði ríkt frá því þau fóru á fætur, og var í þann veginn að gera útaf við hana.

Um morguninn vakti hann hana með látum, í uppnámi yfir að stelpan var ekki lengur á milli þeirra. Þau ruku bæði inn í herbergi til hennar, þar sem hún lá steinsofandi, og þá fyrst rifjaðist það upp fyrir henni að hún hafði fært hana um nóttina. Hann spurði hana með ásökunartóni í röddinni hvers vegna í ósköpunum hún hefði gert það. Hún sagði sem var, að annars hefði hún ekkert getað sofið. Hann þagði um stund og horfði á barnið þeirra, en faðmaði hana því næst að sér og baðst afsökunar. Útskýrði hegðun sína ekki frekar. Hún skildi það ekki almennilega sjálf, en af einhverjum ástæðum fannst henni ekkert athugavert við að hann skildi láta svona. Eins og það hefði verið ábyrgðarlaust af henni að skilja barnið eftir eitt og óvarið inni hjá sér. Hvers vegna í ósköpunum ætti það ekki að vera í lagi? Hún hristi hausinn yfir vitleysunni.

Svo mundi hún eftir samtalinu við skáldið og aftur læddist að henni þessi óþægilega tilfinning sem klappaði henni á öxlina um nóttina. Hún vildi samt ekki segja neitt sem gat slegið manninn hennar út af laginu. Nógu mikið hafði nágranninn haft áhrif á hann og snúið hlutum á haus, þótt hún færi nú ekki að bætast í þann leik með einhverjar furðulegar hugsanir sem hún gat ekki skilgreint eða útskýrt frekar en hann. Og það ríkti þögn. Hann sagðist alfarið ætla að taka að sér matseldina og hafði verið í eldhúsinu meira og minna yfir daginn. Hún klæddi sig og dóttur þeirra og fór með stelpuna í gönguferð. Sú litla hljóp á undan henni eins og hundur laus við ólina sína, hún fylgdi á eftir utan við sig, og rétt náði að einbeita sér að því að missa ekki sjónar af barninu. Kalt og ferskt loftið var gott en náði ekki að feykja líðaninni á brott.

Hún lauk við að leggja á borð og gekk til hans þar sem hann stóð í eldhúsinu. Hún gat ekki haldið aftur af sér lengur og sagði: "Í nótt, eftir að ég færði stelpuna, fór ég niður til að fá mér að drekka. Og... þá sá ég skáldið úti í garði. Hann stóð þar og reykti og horfði hingað niður á húsið. Ég spjallaði aðeins við hann."
Hann hætti að hræra í potti og horfði á hana. "Og?"
"Hann sagðist vera andvaka yfir sögu sem hann er að skrifa."
"Um okkur," sagði hann eins og hann vissi það fyrir víst.
"Hann sagði það nú ekki."
"Ástin mín. Hann er að skrifa um okkur sögu. Og mig grunar að kvöldið í kvöld séu sögulok." Þetta var það sem skáldið hafði sagt við hana um nóttina. Hvaða sögulok voru þeir báðir að tala um. Sögulok var kannski ekki óþægilegt orð í sjálfu sér, en hvernig það hljómaði bæði hjá skáldinu og nú hjá manninum hennar varð það hættulegt. Hún fór að titra. Réði ekki við það. Hann tók utan um hana og hélt henni þétt að sér. Sefaði hana.
"Ég skil ekki," sagði hún. “Hvað hafið þið eiginlega verið að segja við hvor annann? Ég er hrædd."
Hann sussaði mjúklega á hana. "Þetta verður allt í lagi. Ég er hér til að passa þig og dóttur okkar. Ég er við öllu búinn. Hann mátar mig ekki. Það kemur ekki til greina."
Hún skildi hann ekki, en hún róaðist. Það var hljómur í rödd hans sem hún hafði ekki heyrt áður, og hann var þægilegur og gerði hana örugga.

Það var bankað á stofuhurðina og þau hrukku bæði við. Stelpan hætti að leika og hljóp skríkjandi af gleði í átt að manninum sem stóð fyrir utan. Nágranninn hélt spariklæddur á rauðvínsflösku og brosti til hennar á móti. Hjónin litu hvort á annað. Saman myndu þau vinna þennan leik.

16.kafli

Þau sátu við matarborðið, komin vel á veg með gómsætt kjötið sem hann hafði eytt deginum í að undirbúa og elda. Honum hafði enn sem komið var gengið vel að sína stillingu. En hann sá eftir að hafa komið konunni sinni í uppnám, svona rétt áður en skáldið steig inn til þeirra úr garðinum. Hún var óróleg og öll uppspennt. Hann var að því kominn að draga hana afsíðis og segja henni að taka sig saman í andlitinu, en hann vissi að þá væri hún vís með að brotna endanlega saman svo hann lét það eiga sig. Sjálfum leið honum alls ekki vel, en hann ætlaði ekki að láta það sjást. Andstæðingurinn spilaði leikinn hárrétt frá upphafi og lét eins og ekkert væri. Kom inn í eldhús til hans fyrir matinn, klappaði honum meira að segja á bakið og lofaði lyktina í loftinu. Fíflaðist í barninu sem var athyglinni fegið og skríkti af ánægju. Fullkomlega yfirvegaður. Nú reið á að gera hann ekki tortrygginn, eitt feilspor og hann myndi láta sig hverfa, og það mátti alls ekki gerast. Það var komið að sögulokum, eins og skáldið hafði sjálft orðað það.

Eftir stutta vandræðalega þögn lyfti hann glasi og skálaði. Í glösunum var ekki glundrið sem nágranninn hafði komið með, flaskan hans stóð enn óhreyfð á eldhúsbekknum, og þar fengi hún að vera það sem eftir lifði kvölds. Hann hafði farið í skápinn sinn og valið vín sem honum fannst viðeigandi. Hann ákvað að hefja leikinn.

"Ég las söguna þína. Hún var... athyglisverð."
"Þakka þér fyrir." Skáldið brosti og reyndi að sýnast hógvær. Konan hans leit hins vegar spurnaraugum á hann, enda hafði hann alveg látið vera að segja henni frá bókinni.
"Segðu mér, af hverju átti að banna hana?"
Skáldið þagði um stund. Konan ætlaði að leggja orð í belg, en maðurinn hennar þaggaði niður í henni með hvössu augnarráði.
"Það þekkti einhver húsið á myndinni. Eitthvað fólk sem keypti bókina af mér á bar. Og auðvitað kom í ljós að það var einmitt læknir og kennslukona og börnin þeirra tvö og hundurinn sem þar bjuggu. Og ég nýfluttur í næsta hús."
"Rétt eins og núna. Nema að núna ertu að skrifa um okkur."
Skáldið horfði á hann. Enn jafn yfirvegaður og áður.

"Rétt. Núna er ég að skrifa um ykkur." Konan horfði undrandi á nágrannann og um leið varð hún eins og vonsvikin í framan. Rétt eins og skáldið hefði brugðist henni á einhvern hátt. En við hverju bjóst hún? Þetta var hann búinn að reyna að segja henni. Hann var búinn að vara hana við, en hún hafði hlegið framan í hann og sagt að henni þætti þessi náungi skemmtilegur. Ekki aðeins skemmtilegur. Fyndinn. Hann hélt áfram:
"Og hver á að deyja á hrottafenginn hátt í þeirri sögu? Ég? Konan mín? Dóttir okkar?"
"Ég veit það ekki ennþá," sagði skáldið og brosti. "Ég ætlaði að ákveða það í kvöld."
"Í kvöld eru sögulok," sagði maðurinn lágt og horfði á skáldið sem leit á hann til baka.
"Já. Í kvöld eru sögulok."

Þau þögðu öll um stund, en því næst fór konan að taka saman diskana. Staflaði þeim rólega saman og hnífapörunum á þann efsta. Um leið notaði stelpan tækifærið og stökk frá borðinu, inn í stofu þar sem dótið hennar lá enn á gólfinu.
"Á ég ekki að hjálpa þér?” Gesturinn gerði sig líklegan til að rísa úr sætinu.
"Nei. Sittu kyrr," sagði konan og brosti. "Ég ætla að hella upp á kaffi." Maðurinn reyndi að ná augnsambandi við hana, þar sem hún gekk inn í eldhús en hún virti hann ekki viðlits. Svipur hennar var ískaldur.

"Þetta var mjög ljúffengt. Ég þakka kærlega fyrir mig," sagði nágranninn og dæsti.
"Verði þér að góðu."
"Ljúffengt vín. Miklu betra en það sem ég kom með. Ég kann ekki að velja, hef ekkert vit á þessu."
"Munurinn liggur í verðinu," svaraði maðurinn. "Við höfum efni á góðu víni, eins og þú getur líklega ímyndað þér." Hann varð var við konuna sína, þar sem hún gekk hægum skrefum fyrir aftan skáldið. Nú var hann að komast í ham. Hann hélt áfram: "Þú ímyndar þér mjög margt um okkur, þar sem þú situr og fylgist með okkur. Er ekki svo? Ímyndar þér hluti og setur þá á blað. Ekki satt?"

Skáldið tók eftir henni þar sem hún stóð þétt upp við bak hans. Hann ætlaði að líta við, bjóst líklega við því að hún héldi á bollum fyrir kaffið. Af svipnum að dæma átti hann ekki von á steikarhnífnum sem hún stakk á kaf í bakið á honum. Hann leit upp til hennar skilningsvana. "Þetta er... þetta er bara skáldsaga," reyndi hann að stynja krampakenndri röddu. Blóð byrjaði að vella úr öðru munnvikinu. Konan dró hnífinn úr sárinu.
"Þú átt ekkert að vera að skrifa einhvern helvítis skáldskap um okkur," hvæsti hún og rak hnífinn af öllu afli á kaf í brjóstkassann á honum. Við höggið féll nágranninn aftur fyrir sig á stólnum og skall í gólfið. Konan fylgdi á eftir, reif aftur til sín hnífinn, eingöngu til þess að setjast ofan á manninn, þar sem hann lá og láta hverja stunguna af annarri dynja á lífvana skrokknum. Loks hætti hún, skildi hnífinn eftir í blóðrauðu flaginu og stóð upp, móð af áreynslu.

Hvorugt þeirra hafði hugsað til stelpunnar sem stóð þögul og horfði á slátrunina. Barnið gekk rólega að skáldinu. Hún kraup hjá því og strauk því mjúklega um skeggið.

17. kafli

Hún fór með dóttur þeirra upp og á meðan sótti hann skóflu í skottið á bílnum. Hún leiddi barnið þögul upp stigann. Henni datt ekkert í hug til að segja. Til þess var hausinn of þungur. Þetta var allt svo fjarstæðukennt. Barnið þagði líka, spurði engra spurninga. Þegar í herbergið var komið lagðist sú litla upp í rúmið sitt og faðmaði að sér dúkkuna sem þar lá. Móðir hennar breiddi yfir hana sængina og kyssti hana á ennið. Hún gekk að hurðinni. "Góða nótt elsku mamma mín," heyrðist úr rúminu. Hún horfði á dóttur sína, reyndi að brosa og fór svo aftur niður.

Líkið lá á gólfinu, hnífurinn enn á sínum stað. Úti í garði stóð maðurinn hennar í sparifötunum og hamaðist við að grafa gröf. Hann hafði farið úr jakkanum og brett ermarnar á skyrtunni upp fyrir olnboga. Buxurnar voru þaktar mold. Hann sem hafði alltaf verið frekar pjattaður, virtist á þessari stundu ekki hugsa um hvernig fötin færu í þessum atgangi, nú reið á að grafa nógu djúpa holu. Það birti reglulega til í garðinum af öllum flugeldunum á himninum, nú nálgaðist miðnætti og sprengjugnírinn varð hærri og hærri, himininn þakinn öllum regnbogans litum. Birtan í garðinum var ævintýrakennd og falleg.

Hún var alveg róleg þar sem hún stóð. Hún leit niður á skáldið.
"Þetta er bara skáldsaga. Þú sagðir það sjálfur." En þótt þetta væri bara skáldsaga, svaraði skáldið ekki og lá jafndautt af stungunum og áður. "Ef þetta er bara skáldsaga, er ég þá ekki bara skálduð persóna? Og ef ég er bara skálduð persóna..." Hún kraup hjá líkinu og hvíslaði í eyra þess: "Get ég þá ekki bara gert það sem mér dettur í hug?" Hún hrökk upp við bankið á stofuhurðina. Maðurinn hennar stóð þar stjarfur og horfði á hana. "Opnaðu." Hún horfði á hann þar sem hann stóð. Svitinn bogaði af andliti hans. Hún stóð varlega upp, gekk að hurðinni og opnaði.
"Hvern djöfulinn varstu að gera?"
"Gera? Hvað meinarðu?"
"Þarna hjá líkinu. Varstu að kyssa helvítis líkið?"
Hún fór að hlæja. "Nei, ég var bara að skoða það. Ég hef aldrei séð svona lík áður."
"Gröfin er tilbúin. Ég fann góðan stað, þar sem klöppin var áður en við brutum hana upp. Þar var jörðin hæfilega mjúk. En þú þarft að hjálpa mér."

Saman drógu þau nágrannann út úr húsinu, inn í garðinn og sem leið lá að holunni sem beið þar eftir honum. Skáldið var þungt og þau þurftu að taka á öllu sem þau áttu. Að lokum komu þau að gröfinni og veltu líkinu ofan í. Þau stóðu um stund og horfðu á það þar sem það lá. Í fjarska heyrðust kirkjuklukkur hringja inn nýtt ár.
"Gleðilegt nýtt ár," sagði hún og kyssti manninn sinn.
"Gleðilegt ár." Hann faðmaði hana að sér. Það var langt síðan þau höfðu kysst hvort annað jafn heitt og innilega.
"Hvað eigum við að segja stelpunni?" spurði hann.
"Þetta er bara skáldsaga," svaraði hún. "Og skáldsögur eru eins og draumar. Þær gerast ekki í alvöru. Við segjum henni að þetta hafi allt saman verið draumur."
Hún strauk honum blíðlega um vangann.
"Ég ætla að grafa yfir hann sem fyrst," sagði hann.
"Ég býð eftir þér inni. Mig langar í þig. Gætirðu hugsað þér að taka mig á sófanum núna þegar enginn er til að horfa á okkur?"
Hann brosti og hóf moksturinn en hún gekk hægum skrefum aftur inn í húsið.

18. kafli

Jeppinn brunaði eftir Reykjanesbrautinni. Hann hafði hringt nokkur símtöl og komið því í kring að þau fengu flug út strax á nýársdag. Tengdamamma var að sjálfsögðu ekki glöð þegar hún heyrði um þessa skyndilegu brottför, en þetta var ekki í fyrsta skipti sem þau þurftu að breyta plönum vegna vinnunnar hans. Sú gamla hafði stungið upp á að dóttir hennar og barnabarn yrðu eftir og færu einhvern tíma seinna. Þeim lá varla á að drífa sig þótt hann þyrfti að fara. En hún sagðist vilja fara með honum. Eyða fyrstu dögum ársins með manninum sínum.

Dóttir þeirra sat glaðvakandi í aftursætinu og horfði út um gluggann á hraunið. Hún hafði varla sagt orð síðan hún vaknaði. Konan leit aftur í. Nú var kominn tími til að útskýra.
"Ég hitti nágrannann okkar áður en við fórum. Hann bað kærlega að heilsa þér, sagði að þú værir skemmtileg stelpa." Hún leit á manninn sinn. Einhvern veginn svona höfðu þau ákveðið að hafa þetta. Svo hélt hún áfram: "Þetta sem gerðist í stofunni í gær... það var bara draumur. Þú veist að mamma myndi aldrei gera neitt ljótt við neinn."
Stelpan horfði á mömmu sína og þagði. Eins og hún væri að melta þessi orð hennar. Svo svaraði hún: "Ég veit að hann er ekki dáinn. Hann kom inn í herbergið til mín í nótt. Hann sat hjá mér og talaði við mig."
Hjónin litu hvort á annað. "Og hvað sagði hann?"
"Hann sagði að hann myndi bíða eftir mér, bíða þar til við kæmum aftur í húsið okkar."
Konan leit skelfd á manninn sinn.
"Þetta er allt í lagi," hvíslaði hann. "Húsið fer á sölu á morgun. Við snúum aldrei þangað aftur..."

Það var frekar rólegt á Leifsstöð, þar sem þau sátu í bisnesslunganu og biðu eftir að vera kölluð inn í vél. Konan gaf manninum auga þar sem hann var að gefa stelpunni súkkulaði. Barnið, sem hafði nýlokið við að klára stóra kökusneið, mátti alls ekki við öllum þessum sætindum svona rétt fyrir flugið.
"Ekki allann þennan sykur. Þú veist hvernig hún verður." Hann kinkaði kolli, þóttist taka tillit til þess sem hún sagði, en blikkaði dóttur sína í laumi og gaf henni nýjan bita þegar konan sá ekki til.